Leven en weer dood gaan.

Ik dacht vandaag overlijd mijn tante aan darmkanker.. 6 weken geleden kreeg ze te horen dat ze ziek is en niet geholpen kan worden. De wereld stond op zijn kop. Nu 6 weken later (6 weken eerder dan de dokters zeiden) wil ze euthanasie plegen, thuis met haar kinderen en broers om haar heen. Ze wilde iedereen nog even zien vandaag. Ik dacht vandaag gaat het gebeuren.

Ik belde haar vanmorgen op om nog 1 keer met haar te kunnen praten. “ Urs, ik ben er zo klaar mee, zo veel pijn. Ik ben moe” is wat ze zei…. “ maar het gaat te snel voor mijn kinderen, dat besef ik wel maar het is wat het is”. Ik hoor dit aan en de emoties vliegen door me heen. De emoties van mijn neef en nicht, van mijn vader ( want het tis tenslotte zijn zusje) en van mijn tante. Ik voel ze allemaal. Zo zwaar voelt het, zo zwaar. Een intens verdriet dat samengaat met wanhoop en onzekerheid. 

Toen zij 6 weken geleden dit te horen kreeg ben ik bij haar geweest en heb uren lang gesproken over leven en dood. Over vroeger en nu, en alles wat er in ons op kwam. We hebben gelachen en gehuild. Het was een heel warm en bijzonder mooi moment.

Haar ervaring heeft mij (weer) laten stil staan bij de vraag: wat is leven eigenlijk? Waarom zijn we hier? 

Wat is het toch gek dat we worden geboren, een bepaalde tijd hier zijn en dan weer weg gaan. Ik geloof in een hiernamaals, na mijn ziekte van 21 jaar geleden geloof ik dat we na onze dood ergens heen gaan waar we thuis horen. Ik ben niet bang voor de dood, ik ben er zelfs nieuwsgierig naar, ik hoef alleen nog niet zo nodig. 

Toen we ons gesprek beëindigde vanmorgen zegt ze tegen mij “ Urs, geniet nog even goed van je leven verder he?” En ik barst in tranen uit en zeg dat ik dat zeker ga doen en stuur haar een dikke lucht knuffel, wens haar kracht en veel liefde toe en hang op. Niet normaal veel emoties overmannen mij. Ik laat het even helemaal gebeuren en doorvoel mezelf… Ja ik ga nog even door met leven… voor haar zit het erop. Maar is dat zo erg? Verlies verwerken is zwaar, de emoties de ruimte geven is zwaar, dat heeft tijd nodig. Maar voor haar is het lijden voorbij, als ze over-lijd (bijzonder woord eigenlijk) dan is ze vrij.

De filosoof in mij wordt wakker en geeft antwoord op de vraag ‘wat is leven eigenlijk?’. Leven is niets meer dan een ervaring voor een bepaalde tijd. Het is complex en simpel tegelijk. Onze vrije wil bepaald de richting die we in slaan en hoever we lijden überhaupt laten plaats vinden. Want er zijn twee basis emoties in de mens, dat is liefde en angst. We hebben zelf de keus waar we ons op afstemmen.  

Plezier maken:
Plezier activeert onze levensenergie.  Plezier is spelen en spontaan durven zijn, het leuk en gezellig hebben. Het is een ‘de tijd staat even stil’ gevoel. Dit soort momenten laden we onszelf weer op en zijn we dicht bij ons hart. Het ligt dichtbij de liefdesfrequentie en is enorm belangrijk om de kwaliteit van je leven te verhogen en hoog te houden…Dat is in mijn opinie het doel van het leven, verbinden met elkaar en plezier en liefde delen. 

Wat onderdrukt plezier? Dat is angst. Angst wordt gevormd door denken, door de mind. En dus door onszelf. Wij zelf laten angst ontstaan en door er in te gaan geloven laten we het groeien. Door ons er mee te identificeren groeit het soms tot zulke proporties dat we er geen regie meer op krijgen en er mee ten onder kunnen gaan. Angst is daarentegen ook een beschermer voor ons, een belangrijke zelf. Maar waar ligt de grens?

Wat er in je bovenkamer gebeurd moet je eigenlijk zo snel mogelijk bewust worden zodat je jezelf bij kunt sturen, weer een beweging kunt gaan maken richting plezier en liefde. Angst laat zich voelen in het lichaam door een verkramping, een spanning , een onaangenamen sensatie. Het blokkeert de stroom van energie en dus van liefde en plezier.

Dus zegt mijn tante “Ursula geniet van je leven verder”. JAAAAAAAAA… ik ga plezier maken, ik ga genieten door mij zo veel mogelijk bewust te worden van mijn angsten en zorgen. Ik zal ze opmerken en daarmee los laten. Het heeft ook totaal geen zin om je vast te grijpen aan zorgen. Het loopt eigenlijk altijd anders. Zonde van de tijd ook trouwens. Want hoeveel tijd hebben we nog? Dat weten we in principe niet.  

Ik ga iedere ochtend vanaf vandaag in meditatie mij afstemmen op het gevoel van plezier, van blijdschap, van liefde. Ik kan het lijden niet voorkomen, ik heb geen invloed op een ander, maar wel hoe ik er op ga reageren. Ik kies voor innerlijke rust en plezier. Want ook MIJN leven is een keer voorbij. Ik hoop dat ik hiermee mensen die op mijn pad komen kan raken om ook hun eigen plezier en liefde te voelen en te beleven (laat dit nu de essentie zijn van mijn werk).

Mijn tante besloot dus nog even te blijven, de morfine die ze extra kreeg vanmorgen doet haar goed. Verbazing en opluchting kwamen bij ons langs. “ misschien haal ik toch nog de kerst” zegt ze… Oke, ze blijft dus nog even… vanuit haar wil heeft ze besloten nog even te blijven, wat haar lichaam besluit weten we niet, die gaat zijn eigen gang. Het is een gek iets vind je niet? Leven en weer dood gaan. Wat doe jij in de tussentijd?